istanbul'da kendimi hiçbir şekilde rahat hissedememeye başladığım için bursa'ya taşındım. son zamanlarda yaşadıklarımı atlatamıyorum. tebdil-i mekanda ferahlık vardır lafını motto edinip kaçtım. ama insan kendinden kaçamıyor. hayvanlar gibi çalışacağımı bile bile bir şantiyede işe başladım. kafam meşgul, vücudum yorgun, çevrem değişik olursa belki normale dönebilirim diye düşündüm ama değişmedi hiçbir şey. kafamdan kurtulamıyorum. geçen gece rüyamda inşaatın 5.katından düştüğümü gördüm. ihtiyacım olan şey cephe duvarlarının ölçülerini kontrol ederken ayağımın kayması galiba. bir gün duyarsanız üzülmeyin. serdar bunu istiyordu. yaşamak gerçekten sadece bir eziyet.