ballad

annem bana bu akşam "geberip gideceksin haberin yok" dedi. insan annesine "istediğim de o zaten" yada "seni bekliyorum sadece" diyemiyor ki. herşey tamam işte, askerliği bitirdik, iş bulduk çalışıyoruz ne değişti? her gün en az bir önceki kadar kötü. gözlerin görmek istemediklerini görüyor ama görmeden geçirebildiğin bir yaşam da düşünemiyorsun. kulakların yüksek sesli müzikten artık az işitmeye başladı ve hala etraftaki gürültüyü duymamak için yüksek sesle dinlemeye devam ediyorsun. ayrıca sürekli bir uğultu duyuyorsun. kafan uğulduyor. parmak uçların alkolün etkisinde ve dokunduğunu farketmiyorsun. ellerindeki yaralara dokunmak, kanatmak zevk haline geliyor çünkü acıyı hissedebiliyorsun sadece. dudakların çatlak, dizlerin ağrıyor. ya olmasalardı? bilgisayarın ekranını kirpiklerin kapatıyor, ışıl ışıllar. sonra gidip çocukluk resimlerine bakıyorsun ve herşeye lanet ediyorsun. ne kadar temiz görünüyorsun. ne geçti başından ki aynada şimdi böylesin? hiç mi? tek kabahat görmek mi? gözlerini kapatabiliyor musun? di mi hayat ne güzel. lanet olsun.